ಗೆಲ್ಲದ ಅರಮನೆ

ನನ್ನ ಬರಡು ಮನಸಿನ ಮರುಭೂಮಿಯಲಿ ಅರಮನೆಯನು
ಕಟ್ಟುವ ಬೆಳಕು ಮೂಡಿತು.
ಅರಮನೆಯನ್ನು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಯಾರು ನೋಡಿರಬಾರದು
ಎಂದು ಮನದಲ್ಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡೆ.
ಚಿನ್ನದ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳೇ ಬೇಕಾದವು,ಅದರ ಅಡಿಪಾಯ ಹಾಗೂ ಗೋಡೆಗೆ
ಮುತ್ತುರತ್ನಪಚ್ಚೆಗಳೇ ಇದರ ರಂಗೋಲಿಯಾದವು.

ಛೇ..! ಅದೇಕೋ ಏನೋ , ಅರಮನೆಯ ಶಿಖರ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತೆನಿಸಿತು

ಅದನ್ನು ಬಾನೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿದೆ.
ವಿಶ್ವದ ಅದ್ಭುತ ವಿಸ್ಮಯಗಳು, ವಸ್ತುಗಳು ಮುತ್ತುರತ್ನ
ಕನಕಾದಿಗಳಿಂದ,ವಜ್ರವೈಢೂರ್ಯಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಅರಮನೆಯ ತುಂಬಿಸಿದೆ.
ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿನ ನೋವು ನಲಿವು ಸವಿನೆನಪುಗಳೇ ಈ ಭವ್ಯ ಅರಮನೆಯ
ಎಂಟುದಿಕ್ಕಗಳಿಗೂ ಆಧಾರಸ್ಥಂಭವಾದವು.
ನನ್ನ ಜಡದೇಹದ ಮನಸ್ಸೆಂಬ ರತ್ನಪಕ್ಷಿ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ವಾಸಿಸತೊಡಗಿತು.
ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಪೂಣಚಂದ್ರ,ಸೂರ್ಯಾದಿ ಮಿತ್ರರೇ ಬೇಕಾದರೂ ಈ ಭವನವ ಬೆಳಗಲು
ದಿನಕಳೆದಂತೆ ಈ ಸ್ತಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಬಿರುಕು ಮೂಡಿತು.
ಅರಮನೆಯು ತನ್ನ ಶೋಭೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿತು
ಯಾರಿಗೇ ತಾನೇ ತಿಳಿದಿತ್ತು, ಈ ಭವ್ಯಭವನವು ಬದುಕೆಂಬ
ಸುಂಟರಗಾಳಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲಾಗದೇ ಹೀಗೆ ಮರಳಿನಲ್ಲಿ
ಮುಚ್ಚಿಹೋಗುವುದೆಂದು,
ನನ್ನ ಮನಸ್ಸೆಂಬ ರತ್ನಪಕ್ಷಿ ಅನಾಮಿಕನಂತೆ ಓಡಿಹೋಯಿತು
ಅಂದು ನಾನು ನಾನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆಗ ದೇವರನು ದ್ವೇಷಿಸಿದೆ,ಶಪಿಸಿದೆ.ಬಾಣದಿಂದ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡ
ಹೃದಯದ ಹಾಗೆ. ಆ ದೇವರು ಬೆಸೆದ ಬಲೆಯಲಿ
ಸಿಲುಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಆ ದೇವರನು ಶಪಿಸಿದರೆ
ಮುಕ್ತಿ ಸಿಗದೆಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
 ಆ ಸ್ಥಿತಿಯನು ಹೇಳಲಾಗದು, ಒಂಥರಾ ತೀರದ ಒಣದಾಹ

ಅವ ನನಗಿಂತ ಬಲು ಛಾಲಾಕಿ
ನನಗೆ ಈಗಿನದು ಕಂಡರೆ ಆತನಿಗೆ ಅಂತ್ಯವೇ ಎದುರುಗಿರುತ್ತದೆ

ನಾ ಗೆಲ್ಲಲಿಲ್ಲ ನನ್ನರಮನೆ..!