ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ನನ್ನನ್ನು
ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದವು.
ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡರೂ,
ಅದ್ಯಾಕೋ.. ಮನಸ್ಸಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.. ಹೀಗ್ಯಾಕೆ ಆಗುತ್ತಿದೆ ಅಂತ.
ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ನೋಡಿದೆ.
ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಬೇಡ, ಈ ಅಪ್ಪುಗೆ ಸಾಕೆಂದೆ.
ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಬೇಡಿದೆ. ಹೂ... ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ.
ಬಿಟ್ಟುಬಿಡು ಅಂತ ಜೋರಾಗಿ ಕಿರುಚಿದೆ.
ಆ ಕಣ್ಣುಗಳು ಆಗಲೇ ನನ್ನ ದೇಹ ಸೇರಿದ್ದವು.
ಒಳಗಡೆ ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟು ನನ್ನೊಳಗೆ ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದವು..
ಈ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಜಾಗವಿದೆಯಾ ಅಂತ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದವು.
ಮೋಹದ ಬಲೆಯ ಪಾಷಾಣ
ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗುತಿಹುದು, ಆಕಳಿಸಿ ನೋಡುತಿಹುದು.
ಆಸೆಯ ಬಲವೋ, ಪ್ರೀತಿಯ ತೊಳಲಾಟವೋ
ಹೆಣ್ಣುಗಂಡಿನ ಸೃಷ್ಟಿಯ ವೈಚಿತ್ರ್ಯವೋ..!
ಈ ಅನುಭವದ ಅಂಗಾರಕವೋ..?
ಕಾಡುತಿಹುದು, ಬೇಡುತಿಹುದು.
ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ...! ಬಿಡಲಾರೆ ಅನ್ನುತಿಹುದು.
ಆಸೆಯ ಬಲವೋ, ಪ್ರೀತಿಯ ತೊಳಲಾಟವೋ
ReplyDeleteಹೆಣ್ಣುಗಂಡಿನ ಸೃಷ್ಟಿಯ ವೈಚಿತ್ರ್ಯವೋ..! ಸುಂದರ ಸೃಷ್ಟಿ.ಕಣ್ ಪ್ರತಿಮೆಯು ಮುದ್ದಾಗಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದೆ.ಭಾವಪೂರ್ಣ ಲಹರಿ.ಆಸೆಯ ಬೆಂಬತ್ತಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮರಿಚಿಕೆಯಾಗುವುದುಂದು! ಕಾಡಿದ ಅನುಭವದ ಸುಂದರ ನೋಟಗಳು ಗೆಲುವಾಗಿ ಸಿಗಲೆಂದೇ ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.ಸುಂದರ ಕವಿತೆ.